زیباترین لحظه

تقدس چشمان توست

که همچون معبدی

مرا به نیایش عشق میخواند

من به پیرامون نقش تو در رقصم

پای سجاده لبانت

مینوشم ذکرهای بی انتهای دل سپردن

تا صبح

با تو از ماندن میگویم

که بودن ..قاصدکیست چون پرواز

در گذر لحظه ها

همسفر با ترانه رود

از دلتنگی ترانه چشمه گذر کردم

و در برهنگی زیبای دشت وجود تو

گلهای صورتی را به رویش فرا خواندم

من در آغوش شب تاریکی

که میپیچید تو را در آغوش

آبستن مهتاب

نور را به چشمانت هدیه آوردم

ای محراب آغوشت لبریز عطر گل یاس

به نیایش آمد ه ام

من از نور خود را لبریز نمودم

وقتی خاک قهوه ای چشمان تو پر بود

از ریزش انوار مهتاب

و زمزمه کنان لای پیچش گیسوانت خواندم

از سکوت

و تو از پرچینی میخواندی

که کوچه قلبم را تا طراوت باغ گیسوانت

بسته

هنوز هم عطر حضورت مینوازد

فضای خالی انتظار را

چه جاودانه ست احساس عمیق عشق در قلبم

وقتی حضورت را میجویم

نه آغوشت را

وقتی قاب نگاهت

پر پروازم خواهد بود

از لحظه تا اوج آسمانها

ای برتر از اندیشه های خاکی

این ذهن آلوده

دلم را لبریز کن

از آسمان نگاهت